“Mijn eigenschappen staan volstrekt tegenover de normen en waarden van mijn eigen bedrijf. Hoe hypocriet is dat eigenlijk? Als ik zelf aan het sporten ben wil ik ten koste van alles winnen en zie ik verlies enkel als iets dat mij nooit mag overkomen. Terwijl ik volmondig aan alle scholen en sporters vertel dat we iedere sport moeten gebruiken om onszelf te ontwikkelen.”

Als ik mijzelf een spiegel voor zou houden snap ik direct waarom ik zo in elkaar zit. We leven in een sportcultuur waarbij iedereen rondom de sporter het alleen maar heeft over winnen, punten pakken, kampioen worden en wat er wel allemaal beter kan. Heel af en toe krijgt een sporter te horen wat hij goed doet. Hetgeen wat je het liefst hoort komt pas als laatste. Dat is de reden dat ik mijzelf een hypocriet kan noemen. Ik ben opgegroeid met winnen en eerste worden.

Dat winnen wil iedereen en dat is logisch, maar is het niet alleen de topsport waar dit echt centraal moet staan vanaf een bepaalde leeftijd? Van alle sporters haalt misschien twee procent de topsport. Mijn doel is om die andere 98 procent van de sporters te stimuleren om te blijven bewegen en onze normen en waarden door middel van sport aan te leren. Ik vind het dan ook super tof om na een week werken in een jeugdopleiding van een profclub, op zondag een uurtje te voetballen met de mini’s die het prachtig vinden om überhaupt de bal te raken. “Super dat je de bal raakte” “Jammer dat je mist maar we hebben nog tien minuten om te scoren!”. Het lijken twee onschuldige teksten die ik roep op zondag, maar je ziet dat de kinderen vertrouwen krijgen om dingen opnieuw te proberen. Iets dat je nu nog niet kan, kun je altijd nog leren en dat vind ik juist zo belangrijk om tijdens gymlessen en sporturen aan kinderen mee te geven. Niemand weet een week later dat jij die ene kans miste, maar heel veel mensen zien na een aantal weken of maanden wel hoe goed een kind zich heeft ontwikkeld. Niet alleen in het technische van een sport, maar ook in het samenwerken, omgaan met winnen en verliezen of het aangaan van uitdagingen. Deze drie pijlers van MindsetMovers wil ik in deze blog aan jullie voorleggen. Hoe passen we dit toe tijdens het sporten? Hoe kunnen we dit toepassen in korte spelopdrachten tijdens de pauze of de les?

Leren samenwerken

Persoonlijk krijg ik een energie boost als ik kinderen de ene dag vragen stel waarom ze boos worden op teamgenoten en ze de volgende dag met diezelfde teamgenoot zie samenwerken. Het geeft mij een goed gevoel als ik die goede voetballer zie overspelen met iemand die nog nooit een voetbaltraining heeft gehad. Ik ga dan ook enkele minuten later uit m’n plaat van enthousiasme als ik de twee een high five zie maken omdat ze samen gescoord hebben. Samenwerken is iets dat soms heel normaal lijkt maar het is knap lastig. Zelfs ik als 22-jarige heb het er soms moeilijk mee. Ik kan me best voorstellen hoe lastig het dan wel niet is voor kinderen. Aan de andere kant weet ik dat kinderen veel meer kunnen dan dat ik soms denk. Daarom laat ik kinderen zelf teams maken tijdens partijtjes of geef ze bewust de tijd tijdens een gymopdracht om een tactiek te bedenken. Ik houd controle op de teams of tactieken door te vragen of iedereen het ermee eens is. Daardoor kan iedereen zijn inbreng geven en als iemand het echt anders wil, dan zoeken we samen naar een oplossing. Soms wisselen spelers dan alsnog van team of krijgt iemand een andere rol binnen de tactiek. Uiteindelijk hebben de kinderen het dan zelf opgelost en is iedereen tevreden. Met deze aanpak merk ik tijdens gymlessen dat niet de beste altijd in hetzelfde team zitten. Kinderen durven namelijk aan te geven dat de teams niet eerlijk zijn en gaan dan opzoek naar een oplossing voor hun probleem. Is het opgelost dan hoor je niemand er meer over. De kinderen hebben namelijk zelf in hun teams ingedeeld en staan heerlijk te sporten.

Dit zijn twee manieren waarmee ik kinderen leer samenwerken tijdens gymlessen. In de klas is er weinig ruimte om teams te maken en te sporten, dus ben ik opzoek gegaan naar korte opdrachtjes waarmee ik het samenwerken alsnog kan aanreiken tussen de reguliere lessen door. Een klas heeft net rekenen en taal gehad. Ik voel en zie dat de concentratie voor biologie wordt overgenomen door gesprekken tussen de kinderen. Als ik dit merk is het voor mij een moment om een opdracht met de klas te doen. Waarom tien keer vragen om stilte wat ik alleen kan afdwingen door boos te worden, als ik ook vijf minuten van biologie kan gebruiken om het energie niveau van de kinderen weer op orde te brengen. Ik spreek wel van te voren af dat we na de opdracht direct verder gaan met de normale les. De opdracht die ik de kinderen laat doen is het maken van een groepsfoto. In groepjes gaan vier kinderen zogenaamd op de foto en er is een fotograaf. De kinderen nemen een leuke pose aan en de fotograaf onthoudt het. Daarna draait de fotograaf zich om en kan het viertal veranderen van pose. Hierin moeten zij samenwerken want als het te veel opvalt kan de fotograaf straks veel punten scoren. Als de kinderen van pose zijn verandert, draait de fotograaf zich weer terug om en kijkt naar het viertal. Het viertal heeft zojuist leren samenwerken met handgebaren want door te praten had de fotograaf het gehoord.

Omgaan met winnen en verliezen