“Jullie hebben toch ook veel vakantie?” “En tijdens al die studiedagen zijn jullie toch ook gewoon vrij?”

Dit zijn 2 zinnen die ik veel om me heen hoor als het gaat over het onderwijs. Dat de leerkrachten niet mogen klagen omdat ze het best wel goed hebben. En heel eerlijk, ik heb ook een moment gehad dat ik dacht: “Waar klagen ze nou eigenlijk over”? Tot ik met het onderwijs in aanraking kwam.

Ik ben nu inmiddels 33 jaar, maar weet nog goed hoe ik als klein jongetje in de klas zat. Wat mij vooral is bijgebleven is de liefde en warmte die ik van mijn juffen en meesters kreeg. De aai over de bol als ik verdrietig was, maar ook de strenge blik als ik weer eens (als kampioen apenkooier) door de klas heen sjeesde. Dit was geen uitgewerkt lesplan, of een methodiek. Dit was opvoeding. Medeverantwoordelijk voor wie ik nu ben.

Nu zoveel jaren later ben ik bevoorrecht (want zo voel ik het) om zelf met kinderen en alles eromheen te mogen werken. En zie ik hoeveel energie er wordt gestoken in het creëren van een fijne sfeer. Wederom niet vanuit een lesplan of methodiek maar vanuit liefde voor het vak en voor het kind. 30 leerlingen met allen een andere manier van werken en behoefte aan individuele aandacht. Daarnaast nog verplichte lesstof die de kinderen mee moeten krijgen.

Ga daar maar eens aan staan!